Rok 2024 ogłoszono

Rokiem Marka Hłasko (90. rocznica urodzin; 55.rocznica śmierci),

Rokiem Melchiora Wańkowicza (132. rocznica urodzin; 50. rocznica śmierci),

Rokiem Witolda Gombrowicza (120. rocznica urodzin; 55. rocznica śmierci),

Rokiem Czesława Miłosza (113. rocznica urodzin; 20. rocznica śmierci),

Ponadto Rok 2024 został ogłoszony Rokiem:

*Arcybiskupa Antoniego Baraniaka
*Romualda Traugutta
*Wincentego Witosa
*Zygmunta Miłkowskiego
*Rodziny Ulmów
*Kazimierza Wierzyńskiego
*Polskich Olimpijczyków.

Marek Hłasko

            Marek Hłasko (1934 - 1969) , jeden z najsłynniejszych polskich powojennych pisarzy, autor m. in. "Pięknych dwudziestoletnich", Ósmego dnia tygodnia" i "Sonaty marymonckiej" urodził się 14 stycznia 1934 roku w Warszawie, gdzie spędził dzieciństwo.

Ten wybitny prozaik i autor scenariuszy filmowych został doceniony za „uniwersalny wymiar twórczości”. W uchwale podkreślono jego „wiarygodne ujęcie rzeczywistości i potoczny język zjednały mu rzesze czytelników” oraz podano, że „był pisarzem, który potrafił nasycić banalne motywy i tematy zaczerpnięte z potocznego życia głęboką treścią egzystencjalną. Dzięki temu Jego twórczość ma wymowę uniwersalną.

Melchior Wańkowicz

            Melchior Wańkowicz (1892-1974) –był pisarzem, dziennikarzem, żołnierzem, uczestnikiem walk o Monte Cassino. Nazywany jest ojcem reportażu. „Wypełniał znakomicie to, co składa się na misję dziennikarską: opisując rzetelnie rzeczywistość służyć wspólnocie. Pisząc »Sztafetę«, »Dzieje rodziny Korzeniowskich«, »Westerplatte« czy»Bitwę o Monte Cassino«, miał świadomość, że czyni to zarówno  dla współczesnych, jak i dla potomnych Wańkowicz wrócił do Polski w 1957 roku, był sygnatariuszem „Listu 34”, przez co stał się ofiarą komunistycznych szykan. Skazano go na trzy lata więzienia, lecz na  szczęście w areszcie spędził „tylko” pięć tygodni. „Był niepokorny, odważny. Był wnikliwym dziennikarzem, pisarzem, reportażystą, wzorem i symbolem polskiego dziennikarstwa”.

Czesław Miłosz

            Czesław Miłosz (1911-2004) – polski poeta, prozaik, laureat Literackiej Nagrody Nobla.  Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie najpierw polonistykę, a następnie prawo. Zadebiutował w 1930 roku na łamach pisma „Alma Mater Vilnensis”. W czasie II wojny światowej mieszkał w Wilnie, a później w Warszawie. Działał w artystycznym podziemiu i pisał pod pseudonimem Jan Syruć. Po upadku powstania warszawskiego znalazł się w majątku Jerzego Turowicza w Goszycach, a później zamieszkał w Krakowie. Po wojnie pracował jako polski attaché kulturalny w USA i Francji. W 1951 roku wystąpił o azyl polityczny we Francji i zamieszkał w Maisons-Laffitte, siedzibie „Kultury” Jerzego Giedroycia we Francji. Do Polski wrócił w 1993 roku. „Wiersze Czesława Miłosza są intelektualne, a metafory, jakich używa – sugestywne. Jego twórczość z lat trzydziestych XX w. przesycona jest katastrofizmem. Wiersze pisane podczas wojny nie mają już w sobie tyle patosu, da się w nich zauważyć świadome odchodzenie od tematyki wojennej.

Witold Gombrowicz

            Witold Gombrowicz (1904-1969) uznawany jest, jak napisano w uchwale Senatu, za jednego z najlepszych polskich pisarzy XX wieku. Był autorem napisanego na przełomie lat 20. i 30. XX w. „Pamiętnika z okresu dojrzewania”, który ukazał się  w 1933 roku. Największy rozgłos przyniosła mu powieść „Ferdydurke”, którą wydał w 1937 roku. Wczasie II wojny światowej przebywał w Ameryce Południowej. W 1963 roku, po otrzymaniu stypendium Fundacji Forda w Niemczech Zachodnich, zamieszał we Francji.  Do najważniejszych prac Gombrowicza zalicza się: „Ferdydurke” (1937), „Trans-Atlantyk” (1953),  „Kosmos” (1965); dramaty: „Iwona, księżniczka Burgunda” (1938) i „Ślub” (1953) oraz „Dziennik” prowadzony w latach 1953-1969.

Jego twórczość cechuje przede wszystkim umiejętność widzenia człowieka w jego psychologicznym uwikłaniu w relacjach z innymi ludźmi i kulturową spuścizną, poczucie absurdu, ironia, obrazoburstwo dotykające przyjmowanych przez społeczeństwo tradycyjnych wartości, postaw i form. W swoich utworach Gombrowicz podejmuje nieustanną dyskusję z romantyzmem. Prowadzi dyskurs na  temat formy jako uniwersalnej kategorii, pojmowanej zarówno w sensie filozoficznym, jak i socjologicznym i estetycznym, będącej środkiem zniewolenia jednostki przez innych ludzi i społeczeństwo.